Het Kind als Opvoeder

Het artikel over de Vallei van de Hoop raakt me enorm Wat intelligentie en natuurlijk ook kundigheid kan betekenen voor de aarde en de daarop levende mensen.! Geweldig hoe een verdord en ruig gebied waarin geen leven meer mogelijk is herschapen kan worden in zijn oorsprong en juist voedend kan werken voor ieder die er woont. Het grondwater was zo gigantisch veel lager geworden dat er niets meer wilde groeien en mens, plant en dier om dreigden ten komen van de dorst. Twee mensen zijn begonnen de vallei te veranderen. Zij vroegen zich af hoe op een natuurlijke manier de grondwaterstand weer terug kon komen naar normaal zonder een kunstmatige aanpak. Gewoon je neemt de juiste boom die het water weer omhoog kan brengen en je plant bij die boom de juiste planten zo dat een harmonische biotoop ontstaat. Je breidt het gebied geleidelijk uit en je vraagt iedereen in de omgeving om er aan mee te werken en tegelijkertijd breng je goed en op de maat van de mens in die omgeving geslepen onderwijs, wat leidt tot opheffing van analfabetisme, maar ook tot mensen die samen denken, samen leven en samen bouwen zonder conflicten in eenheid met elkaar, beseffend dat als ze het anders doen, er niets van alles terecht gaat komen en er ellende overblijft. En het werkte. Zo werd de eens woestenij omgeschapen in een oase die mens en dier van voedsel voorziet maar ook van een positieve levenservaring ten goede. Dit is de Vallei van de Hoop van Rishi Valley. Als zij dat kunnen dan moeten wij toch ook in staat zijn om onderwijs te scheppen dat kind en omgeving dient. Onderwijs van waaruit we samen een samenleving bouwen waarin mensen samen werken en samen leren en kind en volwassenen wezenlijk zichzelf kunnen zijn vanuit hun essentie oftewel grondwater. Wat bij mij opkomt is stuur alle volwassenen weer naar school om zichzelf te leren kennen en daardoor hun kind en anderen echt te zien en waardoor ze samen een nieuwe samenleving kunnen scheppen. Je bent wat je waarneemt of wat wordt waargenomen is afhankelijk van wat je zelf bent. Als iedereen leeft vanuit essentie dan zien we overal alleen maar essentie en hoeven we niet te oordelen. Hoe kan dit grondwater van essentie weer teruggebracht worden naar de oppervlakte, zodat er niet de hele tijd diep gedoken hoeft te worden om van daaruit te leven. Wat is de "plant" die dit kan doen ontstaan? Wat is de kern. Ik zou zeggen Liefde en Inzicht vanuit Vrijheid waarin niet geoordeeld en beoordeeld wordt. Waarin het leven een spel is dat tot leren leidt op een spontane en natuurlijk manier, precies zoals het jonge kind leert. Wanneer stoppen we met opvoeden en aanleren van patronen en zien we dat jonge kinderen onze beste leraren zijn? Zie hoe zij vanuit spontaniteit en natuurlijkheid dingen oppakken en snel ook. In het begin wordt er geïmiteerd wat de omgeving biedt en later ontstaat doorzien en inzicht en van daaruit doordenken. Zo gauw als we gaan opvoeden verdwijnt het. Het kind trekt zich terug en laat zich niet meer zien en het wordt ook heel verdrietig omdat het niet gezien wordt en niet begrepen. Wij doen daar allemaal aan mee, omdat we gewoon te weinig helder bewust zijn en niet goed waarnemen. We nemen alleen maar onze beperking waar. Wellicht moeten wij volwassenen starten met onszelf eens in het nekvel te pakken en te zien waardoor wij zelf afgestompt zijn geraakt en van ons rechte pad af zijn gebracht door opvoeding en onderwijs. De belangrijkste vraag is, wat hebben wij te leren en af te leren. Hoe kunnen wij onze eigen essentie weer tot stromen brengen en daardoor het kind de vrijheid geven om zelf te stromen vanuit essentie. Wie is hier de leerkracht? Wij? Of het kind? Misschien moeten wij de kinderen eens gaan vragen wat zij zien dat wij te leren hebben zodat zij ons gaan begrijpen en wij onszelf.