De ander zien

Gisteren schreef ik over de Waarnemer is het Waargenomene zelf. Dit doet me denken aan ruim een maand geleden. Ik paste op mijn twee kleinzonen, Jasper van bijna 4 en Martijn van 2 en een half. Jasper is heel gevoelig en een observator. Hij heeft heel goede ogen en oren. Hij ziet alles en hoort alles, maar kan zich ook heel goed concentreren op waar hij mee bezig is. Martijn staat stevig met zijn voetjes op de grond en is heel beweeglijk en vooral fysiek actief. Jasper was heel geconcentreerd bezig met een vloerpuzzel in elkaar te zetten. Het kostte hem nog wel moeite maar het begon te lukken. Hij was bijna klaar en toen kwam Martijn aangerend en denderde zo door de puzzel heen, de stukjes vlogen alle kanten uit. Jasper begon te huilen en was heel verdrietig. En hij bleef maar huilen. In eerste instantie zei ik: Nou dat is toch niet zo erg, dan maak je hem toch weer opnieuw. Hij huilde nog harder. Ik wilde dat het huilen stopte. Ineens kwam in me op even rustig te gaan zitten en ik ging naar Jasper kijken zonder te denken. Ineens voelde ik zijn verdriet. Ik zag wat er werkelijk was en ik ging rustig naar hem toe en zei: Goh, het is ook niet fijn voor jou dat Martijn de puzzel zo maar kapot heeft geschopt. Jij had er nog zo hard aan gewerkt. Dat is heel rottig voor je en je was er zo blij mee. Ik kan me voorstellen dat je moet huilen. Hij keek me aan en begon te stralen. Zei niets, het huilen hield op en hij begon met veel plezier de puzzel opnieuw te maken. Hij voelde zich begrepen. Met Martijn ben ik toen een spelletje gaan doen en de rust was weergekeerd. Toen Jasper begon te huilen voelde ik een duidelijke ik en jij situatie. Toen ik even ging zitten werd de waarnemer die ik was wat ik waarnam, Jasper en voelde ik wat er met hem gebeurde in me zelf.