een alchemistisch proces

Goud is wat je bent! Welzijn op aarde telt niet mee en is dat toch het hoogste goed dan is alles kwetsbaar opgebouwd schreef Marleen Slebos op haar blog (www.deblauweuil.blogspot.com een inspirerend blog trouwens) Het onderstaande heb ik aan Marleen geschreven. Voor mij de vraag of dat zo is. Mijn gewaarwording is dat dat helemaal ligt aan van waaruit je hier leeft. Ik was in het Licht meerdere octaven van de aarde verwijderd. In 2002 ervoer ik mij als staand in een grot op een heel hoge bergtop. Achter mij heel veel Licht. Ik kwam van hoog moest terug naar de aarde. 2-1-2002 werd ik Reiki Master. In een heldere, droom de nacht van te voren, ervoer ik me staan in die grot hoog in de bergen. Ik moest springen, wilde niet. Het Licht wilde ik niet achterlaten, daar was ik bang voor. Nee zeiden ze het gaat met je mee en zal altijd bij je zijn. Ik sprong naar het mooie dal dat ik had gezien. Het heeft 7 jaar geduurd eer ik in dat dal aankwam, febr. 2009. Ik ervoer die aankomst zittend in een prachtig vioolconcert van een Indiase violiste. Tijdens het concert zakte ik diep in me zelf. Ineens stond ik voor de grot op een gouden pad en in de verte lonkte de oneindigheid. Links en rechts was de woestijn. Ik was weer op de aarde! Wat was geweest was verdwenen. Er wilde opnieuw gebouwd worden vanuit dat Licht. Maar hoe? Er gebeurden vele mooie dingen. Of dat het was, was de vraag. Ik leek wel Christus in de woestijn, het ego werd getest, heel verwarrend. Ja, dan is het de juiste keuze maken op de rechte weg, iets anders kan niet meer. Als je dat niet doorhebt ben je kwetsbaar, dat is waar. Ik zag het Gouden Pad steeds korter worden, de Oneindigheid kwam steeds dichter bij. ik hoefde niet te lopen, alleen maar te wachten. Raar! Ga ik dood? Even was er de angst, toen was het weer voorbij. Dan in december 2009 was het pad bijna weg en het Gouden Licht kon ik aanraken, de oneindigheid zag ik bijna niet meer. Dan in januari 2010 is het pad verdwenen, de oneindigheid is verdwenen en het Licht is helemaal om me heen, het heeft me opgenomen. Raar maar waar om met alles op de Aarde te werken vanuit dat bewustzijn. Maar als ik eens wist hoe dat moest? Is het zo eenvoudig dat ik alleen maar hoef te zijn wat ik ben. Ik ben zo gewend om te handelen, te doen, zelf dingen in werking te zetten. Juist dat was sinds het najaar tot een eind gekomen. Eigenlijk wist ik dat wel, maar om dat nu concreet te ervaren, dat is nieuw. Of toch niet? Als kind leefde ik ook zo, zonder tijd, met al dat ik gewoon tegenkwam, tegen aan botste. Het Goud is na een lange reis in zichzelf teruggekeerd. Het is nooit weggeweest. Het lijkt wel de reis van de alchemist van Paolo de Coelho ook al is het een geheel eigen reis. Dit wilde ik even delen. Martha