Onderstaand stukje van Krishnamurti brengt me naar mijn eigen leven. Ik heb zelf psychologie gestudeerd en ik was zogenaamd een eeuwige student, studeerde pas af in 1983 en begon jan. 1971 na eerst een jaar sociale geografie gestudeerd te hebben. Vanaf het eerste jaar heb ik door toedoen van mijn vriend Paul gewerkt als studentenassistent in wetenschappelijk onderzoek. Eerst data op ponskaarten zetten, daarna via SPSS programma's aansturen en meedenken in onderzoek, althans dat deed ik gewoon, vond ik boeiend. Alles met het devies, ik snap er niets van, maar wat ik niet snap kan ik leren. En geleerd heb ik en ook alles van commentaar voorzien vanuit mijn eigen inzichten. Dat was boeiend, niet de studie zelf. De tentamens verliepen moeizaam, maar van mensen snapte ik wel het een en ander door in me zelf te kijken. Zo ben ik door de psychologie gewandeld. Toen ik docent werd al voor mijn afstuderen, moest ik natuurlijk de boeken ook nog goed kennen. Bij de tentamens vroeg ik mijn studenten altijd te kijken wat zij er zelf van vonden omdat ik dat belangrijk vond dat ze daar over nadachten. Ik gaf dus ook nooit multiple choice tentamens, dat is waanzin. Er was een moment dat ik een zware onvoldoende had voor het tentamen data analyse. Degene die dat vak gaf was de medewerker waar ik voor werkte. Hij had er al voldoende opgezet bij de eerste pagina lezen en vroeg mij om even langs te komen zodat hij nog wat kon uitleggen. Toen zag hij dat het een zware onvoldoende was. Hij zei, dat hij er niets van snapte, dat ik mijn werk uitstekend deed en dat ik er niets van snapte. Ik zei toen: geef me een hypothese die je wilt onderzoeken dan doe ik dat gewoon. Ik zoek de groep mensen bij elkaar, ik bedenk de onderzoeksopzet en hoe de vraag beantwoord kan worden gewoon door met mensen bezig te zijn. Abstracte vragen en getallen daar snap ik niets van, wel van wat uit de computer komt dat kan ik lezen en ook beoordelen gewoon door naar mensen te kijken. Hij keek me verbaast aan en gaf me toen een voldoende. Hij zei dat dat het beste antwoord was dat ik had kunnen geven. Hij was zelf ook heel creatief in onderzoek opzetten en uitvoering. Hij werd later hoogleraar in Utrecht. Papers maken? Gewoon eerst mijn eigen inzichten opschrijven en dan in stukjes knippen van hoofdstukjes voorzien, onderzoek er bij zoeken en discussie aanzetten, makkelijk toch. Cijfer een negen, simpel. Later begreep ik dat de meeste studenten niet zo werkten. De studie Psychologie was voor mij een avonturen land. Waarom ik zo laat afgestudeerd ben? Ik vond werken leuker dan studeren, ik werkte op een gegeven moment hele dagen als studentenassistent en ook de geboorte van mijn beide zonen was voor mij belangrijker dan afstuderen. Dit wilde ik met jullie delen. Mijn devies was altijd: wat ik niet weet kan ik leren. En dat heeft me veel gebracht in het leven. Voor mij is leven leren!
Heb een fijne dag en leef door te leren van het leven zelf! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten